Dobry wieczór...

Wita was, i tu, uwaga, zaskoczenie, bo Deszczu we własnej osobie. Ehh.. To było kiepskie, ale chuj tam, niech już będzie jak jest.
Dzisiaj nasza kochana Joanna (mówienie o sobie w trzeciej osobie jest mega lamerskie, ale pieprzyć to) opierdala się kolejny dzień z rzędu, dzisiaj ambitnie wpieprzając kisiel cytrynowy przy dźwiękach Depeche Mode. W każdym razie, piszę sobie tę notę, a warto zauważyć, że jeśli ktoś dalej to czyta musi być albo popierdolony albo ambitny albo jedno i drugie, więc gratuluję... Powracając, piszę tę notę, by zdradzić wam sekret jak ktoś tak pojebany może wytrzymywać ze samym sobą. Otóż nie mam zielonego pojęcia, bo jestem zajebista w chuj! No a tak na poważnie to uważam, że jestem zła do szpiku kości, patrzyłabym tylko jak świat płonie i kiedyś będę się za to smażyć w piekle. Ale... Widzicie, jest światełko nadziei... Codziennie klikam w brzuszek pajacyka (tego z PAH) i jakoś tak po tym czuję się lepiej, że jestem aż taka cudowna, iż dzięki między innymi mnie biedne dzieci mogą zjeść zupcię. I otóż z tej właśnie przyczyny, moi drodzy, po prawej stronie tegoż bloga odnajdziecie banner pajacyka, byście i wy mogli poczuć się lepszymi ludźmi.
Deszczu

P.S. Wpis lamerski w chuj, ale cel szczytny, więc niech już będzie.